Κριτική στο θεατρικό έργο «Το ζεϊμπέκικο της Τζοκόντας» του Γιώργου Α. Χριστοδούλου,
Σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόρτζου. Πρωταγωνιστούν: Γιούλη Ζήκου – Μάριος Τζανακάκης
Το έργο «Το Ζεϊμπέκικο της Τζοκόντας» αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και αναγνωρίσιμα έργα του σημαντικού θεατρικού συγγραφέα Γιώργου Χριστοδούλου που έχει συνεισφέρει τα μάλλα στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία.
Το έργο είναι ένας βαθύς, συναισθηματικός ύμνος στη σχέση ανθρώπου – σκύλου. Η ιστορία εστιάζει στην ουσία αυτής της βαθιάς σύνδεσης, που ξεπερνά το χρόνο και τον χώρο, και αναδεικνύει τις αξίες της αφοσίωσης και της αγάπης χωρίς όρους.
Μέσα από την αφήγηση της Τζοκόντας, μιας σκυλίτσας που επιστρέφει για επτά μέρες στον κόσμο των ζωντανών μετά από τριάντα χρόνια, ο συγγραφέας εστιάζει στην αγάπη, τη θλίψη, τη νοσταλγία – αλλά και σε κοινωνικά ζητήματα όπως η κατάσταση των αδέσποτων στην ελληνική πραγματικότητα
Επιπλέον, αντλεί έμπνευση από πραγματικό περιστατικό – τη διάσωση της Γιούλης Ζήκου από τον δικό της σκύλο –, δίνοντας στο έργο αυθεντικότητα και προσωπικό βάθος .
Ενώ παράλληλα Ο τίτλος και η κεντρική εικόνα του έργου αφήνουν χώρο για συμβολισμούς. Το ζεϊμπέκικο, ως χορός και πολιτισμικό στοιχείο, συμβολίζει την ελευθερία, την αντίσταση και την αυθεντικότητα, ενώ η Τζοκόντα αντιπροσωπεύει την τέχνη και την αιωνιότητα. Ο Χριστοδούλου διαχειρίζεται με ευφυΐα αυτούς τους συμβολισμούς, δημιουργώντας ένα έργο που απευθύνεται τόσο στο συναίσθημα όσο και στη σκέψη.
Ο αείμνηστος αγαπημένος δάσκαλος Γιάννης Μόρτζος προσέφερε σ αυτό το έργο μια σκηνοθεσία που συνδύαζε την ευαισθησία με την ακρίβεια, αποφεύγοντας υπερβολικούς μελοδραματισμούς και καρικατουρίστικες εκδοχές . Η ερμηνεία δε της μοναδικής Γιούλης Ζήκου, που υποδύεται την Τζοκόντα, είναι αυθεντική , ειλικρινής κι εύθραυστη ( αφού οι μνήμες απο την προσωπική της εμπειρία διάσωσης από τον σκύλο της , τον αγαπημένο της Ρωμαίο ήταν ακόμη νωπές ) και κινείται ανάμεσα σε τρυφερότητα και ύψιστη ένταση .
Ο Μάριος Τζανακάκης δε, συμπληρώνει αρμονικά τη σκηνική σχέση, παρέχοντας συναισθηματική ισορροπία.
Η σκηνογραφία και τα κοστούμια της Λαμπρινής Καρδαρά στα όρια του υπερρεαλισμού, λειτουργούν υπέρ της ατμόσφαιρας – δημιουργώντας ένα “φανταστικό” πλαίσιο όπου η ιστορία της Τζοκόντας λάμπει , ενώ η μουσική του Τάκη Μπινιάρη διανθίζει το έργο και ενισχύει τη συναισθηματική φόρτιση, καθιστώντας το θεατρικό τοπίο ολοκληρωμένο με το εξαιρετικό Ζειμπέκικο.
«Το ζειμπέκικο της Τζοκόντας» βρίθει έντονων στιγμών συναισθηματικού βάθους, αγγίζοντας ιδιαιτέρως τους θεατές με αυθεντικές στιγμές συγκίνησης, θλίψης και ελπίδας χωρίς όμως να τους παρασύρει ο μελοδραματικός τόνος της αφήγησης του σκύλου γιατί η σκηνοθεσία του Γιάννη Μόρτζου επεμβαίνει σωτήρια , δίνοντας μία εξαιρετική οπτική στο ανθρώπινο βίωμα μέσα από την πραγματική ιστορία-βίωμα της Γιούλης Ζήκου, διατηρώντας την ρεαλιστική ισορροπια του έργου.
«Το ζεϊμπέκικο της Τζοκόντας» είναι μια παράσταση που «γράφει» στην ψυχή των θεατών. Συνδυάζει ένα πρωτότυπο, υπαρξιακό αφήγημα, εξαιρετική σκηνοθεσία και ερμηνείες που αγγίζουν την ψυχή. Η μουσική και η εικαστική επιμέλεια δένουν όμορφα με το συναίσθημα και το ρεαλισμό της ιστορίας.
Ενώ παράλληλα επισημαίνεται η ανάγκη για μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση, φροντίδα και υπευθυνότητα από την κοινωνία και τις αρμόδιες αρχές. Έτσι, το έργο λειτουργεί και ως έκκληση για αλλαγή και δράση, ενθαρρύνοντας το κοινό να αναλογιστεί την ευθύνη του απέναντι στα ζώα και να αγωνιστεί για μια πιο ανθρώπινη και δίκαιη κοινωνία.
» Το ζειμπέκικο της Τζοκόντας « απευθύνεται σ αυτούς που αναζητούν στο θέατρο κάτι περισσότερο από ψυχαγωγία: μια εμπειρία που θυμίζει τη δύναμη της αγάπης και της μνήμης.
Κωνσταντίνα Φαρμάκη
Ιστορικός -Κριτικός Τέχνης/ Εικαστικός
ARISTARETI Kunstmagazin 