ARISTARETI kunstmagazin.com
Σήμερα δράττομαι της ευκαιρίας λόγω ημέρας και ανέγερσης του δικού μας» Maibaum» να σας παρουσιάσω το χωριό που ζω στην Κάτω Αυστρία. Ενα χωριό «πνιγμένο » στο πράσινο και τα πολύχρωμα λουλούδια με τις παπαρούνες όχι μόνο να ξεφυτρώνουν στους αγρούς αλλά να καλλιεργούνται κιόλας!
Το Sprögnitz ! Ένα χωριό που είναι παγκόσμια γνωστό ως το χωριό του SONNENTOR !
Κι επειδή εμείς οι έλληνες συνηθίζουμε να λέμε την παροιμία «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη» στην συνέχεια της ιστορίας του χωριού θα διαπιστώσετε ότι η αγάπη για τον τόπο, η υπομονή και επιμονή ενός και μόνο ανθρώπου φτάνει για να μετατρέψει ένα παραμελημένο χωριό των 5 οικογενειών σε κωμόπολη , πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών.
Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΗ εορτάζεται παγκόσμια όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε ως η ημέρα των δικαιωμάτων των εργαζόμενων.
Η απόφαση για τον εορτασμό πάρθηκε το 1889 στο διεθνές εργατικό και σοσιαλιστικό συνέδριο του Παρισιού, προς τιμήν των εργατών του Σικάγου ,που έχασαν τη ζωή τους την Πρωτομαγιά τουν 1886 αγωνιζόμενοι για την καθιέρωση του οχτάωρου.
Το 1890 η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε με διαδηλώσεις εργαζόμενων σε πολλά κράτη του κόσμου , ενώ απο το 1947 καθιερώθηκε επίσημα ως διεθνής εργατική γιορτή .
Δεν είναι αργία αλλά απεργία !!!
Στην Αυστρία, επικρατεί η τελετουργική ανέγερση ενός κορμού δέντρου στην πλατεία του χωριού ή της πόλης αυτή την ημέρα. Το ιδιαίτερο αυτό έθιμο με το σχετικό φεστιβάλ χωριού ή πόλης, το οποίο συνήθως λαμβάνει χώρα στις 30 Απριλίου, 1η Μαΐου ή την Πεντηκοστή, είναι ευρέως διαδεδομένο σε πολλά μέρη της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, αλλά στη Σκανδιναβία είναι πιο συνηθισμένο κατά το Μεσοκαλόκαιρο (ή την ημέρα του Αγίου Ιωάννη) ενώ στην Ελβετία, το έθιμο της ανέγερσης του γαϊτανιού συναντάται σε αγροτικές κοινότητες.
Το Maibaum (το δέντρο του Μάη που στην κορυφή του έχει γαιτανάκι) είναι ένα έθιμο που κοινητοποιεί όλο το χωριό να συμμετέχει στην τοποθέτησή του και να το απολαμβάνει!
Ένα γαϊτανάκι είναι ένα διακοσμημένο δέντρο ή κορμός δέντρου που στήνεται την 1η Μαΐου .Ακριβώς πριν από την τοποθέτησή του, το δέντρο μεταφέρεται μέσα στο χωριό σε ένα είδος πομπής, ανάλογα με την περιοχή. Ο προορισμός είναι συχνά μια κεντρική πλατεία ή και ένα εστιατόριο και συνήθως συνοδεύεται από θεατές και μια μπάντα χάλκινων πνευστών.
Εδώ σ΄ εμάς στο Σπρέγνιτζ τοποθετείται πάντα απέναντι από την εκκλησία μας. Η πραγματική ανέγερση του δέντρου λαμβάνει χώρα συνήθως απόγευμα προς βράδυ.
Όταν το δέντρο τοποθετείται την 1η Μαΐου, η εκδήλωση συνήθως μετατρέπεται σε χορό του Μαΐου και οι θεατές περνούν την ώρα τους με μπύρα και bratwurst όσο τα νεαρά αγόρια αγωνίζονται να τοποθετήσουν το γαϊτανάκι, το οποίο είναι διακοσμημένο σε τοπικό επίπεδο με σύμβολα διαφόρων επαγγελμάτων.
Στην Κάτω Αυστρία που ζω εγώ ανάλογα με το τοπικό έθιμο, το γαϊτανάκι παραμένει όρθιο μέχρι το τέλος του μήνα, μερικές φορές ακόμη και μέχρι το φθινόπωρο, και στη συνέχεια το ξηλώνουν ξανά. Είτε αφαιρείται από το δέντρο και ο κορμός αποθηκεύεται για την επόμενη χρονιά είτε κόβεται ως μέρος μιας γιορτής. Το δέντρο συχνά δημοπρατείται ή διατίθεται σε κλήρωση ως καυσόξυλο. Συνήθως, ο νικητής αφήνει το δέντρο στον διοργανωτή και λαμβάνει ένα εφεδρικό έπαθλο.
Το Σπρέγκνιτς είναι ένα χωριό που ανήκει στον Δήμο Großgöttfritz (Γκρόσγκετφριτς) της περιοχής Zwettl ( Τσβέτλ) στην Κάτω Αυστρία. Το χωριό αναφέρθηκε για πρώτη φορά γραπτώς γύρω στο 1194 ως Sprezze, αλλά εγκαταλείφθηκε τον 13ο αιώνα και επανιδρύθηκε ως Sprednitz το 1346 περνώντας στην κατοχή του μοναστηριού Zwettl μέχρι το 1848. Από το 1850 και μετά το χωριό επανήλθε στην δικαιοδοσία του ανεξάρτητου δήμου Großgöttfritz. Το 1929 έγινε ανεξάρτητος δήμος και την 1η Ιανουαρίου συγχωνεύτηκε με τους προηγουμένως ανεξάρτητους δήμους Γκρόσβαϊσενμπαχ και Γκρόσγκέτφριτς για να σχηματίσουν έναν μεγαλύτερο δήμο. Σύμφωνα με απογραφικά στοιχεία, το 1938 ο δήμος του Σπρέγκνιτς φιλοξενούσε έναν πανδοχέα, έναν ιδιοκτήτη παντοπωλείου, έναν κατασκευαστή γεωργικών ξύλινων εργαλείων, έναν σιδηρουργό, έναν ξυλουργό, ένα παντοπωλείο και αρκετούς αγρότες.
Το 1988 ιδρύθηκε στην πόλη η εταιρεία Sonnentor και από τότε το χωριό γνώρισε μεγάλη οικοδομική και πληθυσμιακή εξέλιξη ενώ έγινε τουριστικός προορισμός με πούλμαν να μεταφέρουν ταξιδιωτες από καθε γωνιά της Αυστρίας αλλά και από όμορα κράτη με σκοπό να επισκεφθούν τις εγκαταστάσεις και τις αγροτικές εκτάσεις που καλλιεργούνται βιολογικά τα παγκοσμίως τώρα πια φημισμένα αφεψήματα και `βότανα «Sonnentor».
Όλα ξεκίνησαν από τον Γιοχάνες Γκούτμαν έναν Βαλντβίρτλερ που ήθελε να παραμείνει έτσι. Η συνηθισμένη ταση αστυφιλίας της δεκαετίας του ’80 – που όλοι έφευγαν από τα χωρια για τις μεγαλουπόλεις- δεν ήταν καθόλου του στυλ του. Αντιθέτως, ο Γιοχάνες ήθελε να εργαστεί και να ζήσει στο Βάλντβιρτελ.
Ωστόσο, η ανάληψη του αγροκτήματος Gutmann δεν ήταν αυτό που θα τον ικανοποιούσε απόλυτα. Ήθελε να ακολουθήσει νέους δρόμους που θα ωφελούσαν όχι μόνο τον ίδιο αλλά και την περιοχή. Ειδικά τους αγρότες που αγωνίζονταν για την οικονομική τους επιβίωση. Πολλοί είχαν μετατρέψει τις εκμεταλλεύσεις τους σε μονοκαλλιέργειες επειδή έτσι γινόταν τότε. Ο Γκούτμαν πίστευε ότι έπρεπε να υπάρχει και άλλος τρόπος ενώ λυπόταν ιδιαίτερα για τα όμορφα βότανα που φύτρωναν στα χωράφια, τα οποία ξεριζώνονταν και πετιόντουσαν.
Ο Γιοχάνες όντας ένθερμος υποστηρικτής των βιολογικών προϊόντων πριν καν υπάρξει η λέξη «βιολογικό». Τη δεκαετία του ’80, οι άνθρωποι γενικά δεν έδιναν μεγάλη σημασία στα τρόφιμα – από πού προέρχονταν, τι περιείχαν ή πώς καλλιεργούνταν – Ωστόσο, ο Γκούτμαν πίστευε ότι η βιολογική προσέγγιση ήταν ο καλύτερος τρόπος για την υγεία, το περιβάλλον και το μέλλον μας. Και έτσι είχε μια λαμπρή ιδέα.
Μια ιδέα που όμως δεν έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Πρότεινε να πωλούν τα τοπικά βιολογικά προϊόντα όλοι μαζί κάτω από την ίδια στέγη του γελαστού ήλιου – ένα παλιό σύμβολο του Waldviertel. Η «τρελή ιδέα» του χλευάστηκε το 1988,και ο 23χρονος τότε Γιοχάνες πέρασε στην αγορά των αγροτικών προϊόντων ως ατομική επιχείρηση με τα βότανά του και σύντομα έγινε ένας δαχτυλοδειχτούμενος «πολύχρωμος χαρακτήρας». Εκτός από τα πρώτης τάξεως βιολογικά προϊόντα, τα εμπορικά σήματα που τον χαρακτηρίζουν – τα δερμάτινα παντελόνια δεκαετιών και τα στρογγυλά κόκκινα γυαλιά – τον βοήθησαν να πετύχει την πρώτη του επιτυχία. Όπως ο ίδιος δε χαρακτηριστικά μας λέει
» Σύντομα όλοι στην περιοχή με γνώριζαν ως τον περίεργο με το δερμάτινο παντελόνι και τα κόκκινα στρογγυλά γυαλια . Έτσι η φήμη που κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα έκανε τη μικρή μου επιχείρηση γνωστή και ολοένα και πιο ενδιαφέρουσα.»
Σήμερα περίπου 300 αγρότες με τις αντίστοιχες αγροτικές καλλιέργειες ανήκουν πλέον στην οικογένεια SONNENTOR.
ARISTARETI Kunstmagazin 